Voor de duidelijkheid: Het is niet mijn bedoeling om vervelend te doen of om mensen de les te lezen. Ik probeer alleen te helpen! Hierom is het nodig dat ik helemaal eerlijk ben en geen doekjes om wind.Sorry als ik hierdoor bot overkom.  Ik zal voor het gemak soms generaliserend spreken, maar ik besef dat niet iedereen zo is.

Inleiding:

Cubaanse mannen als partner…..uhm….. ¡aquí hay mucha tela por donde cortar! (hier ben ik nog lang niet over uitgepraat!) Vandaar dat ik de boel over meerdere posts ga verdelen. Laten wij maar vanaf de bron beginnen, que pá’ luego es tarde….

De mannen in mijn familie: van de ene extreem naar de andere.

Zelf ben ik in een grote, maar rustige familie opgegroeid. We waren met 10 mensen. Mijn opa Emelino, mijn oma Carmen hun twee zonen (mijn oom Rafael en mijn vader Ismael) en hun vrouwen en de kinderen (mijn twee neven, mijn zus en ik)

Mijn opa is altijd aardig geweest voor mijn oma, alsook mijn oom voor mijn tante en mijn vader voor mijn moeder. Natuurlijk waren ze het niet altijd met elkaar mee eens, maar over het algemeen leefden we in harmonie met elkaar. Mijn opa genoot van veel respect en aanzien. Dit is gebruikelijk in Cuba, over het algemeen hebben de oudsten en belangrijke plaats in de familie (vaak is het huis van hen)

Bij de familie van mijn moeder was het totaal anders. Mijn moeder’s vader dronk, had talloze minnaressen die alles van hem kregen terwijjl de familie onnodig honger leed, hij maakte ruzie, sloeg mijn oma, en veel meer. Mijn moeder vertelt dat ze nooit van haar vader korte rokken mocht dragen….. en het was eind jaren ’60, minirokken waren een MUST!!! Ze vond het vreselijk, maar ja…. wat doe je daaraan? Ze woonde nog thuis.  Ze vertelt dat het eerste wat mijn vader deed toen ze trouwden was haar te vragen al die rokken te verkorten! Heel af en toe moest mijn moeder op zakenreis, soms met

mannelijke collega’s. Zelfs daar had mijn vader geen problemen mee. Ik hoor je al denken: “Goh… die ene opa was echt een ramp, maar de rest van de mannen in jouw familie vielen best mee” Maar….voordat je gaat juichen: wat je hebt gelezen is meer uitzondering dan regel. Ik vind mijn vader niet echt de “typische” Cubaanse man en toch….. Ondanks zijn nogal moderne ideeën (zeker voor die tijd!), was de takenverdeling bij ons behoorlijk traditioneel: het zorgen voor de kinderen en alle huishoudelijke taken kwamen voor rekening van mijn moeder. En dat terwijl ze full-time werkte, net als mijn vader. Ik weet niet hoe ze dat voor elkaar kreeg, hoor, zonder een fatsoenlijke wasmachine (in de jaren 80 had men halfautomatische wasmachines van het merk AURIKA, uit de Sovjet-Unie). Ook ’s nachts uit bed komen als we ziek waren en meegaan naar de dokter was ons moeder’s taak.

Cubaanse mannen machistisch?

Zeker weten, het zijn allemaal macho’s. De ene meer dan de andere maar aan “machismo” doen ze allemaal! Cuba is een land waar “machismo” historisch zeer diep geworteld zit in de maatschappij. De oorzaak daarvan moet gezocht worden in de kolonisatie door Spanje. Daarmee werd de katholieke kerk erg belangrijk in Cuba. Katholicisme is altijd een voorstander geweest van traditionele rolpatronen. De invloed van het katholieke model was tot aan 1959 erg sterk. Daarna maakte

Castro’s Communistische Revolutie korte metten met de Katholieke Kerk. Al bij zijn overwinning in 1959 sprak Castro over gelijke rechten voor vrouwen. Zo is de FMC (Federación de Mujeres Cubanas) ontstaan. Het is de grootste vrouwenorganisatie uit de geschiedenis van Latijns-Amerika.

Het FMC stond voor de taak om de vrouwenemancipatie in Cuba in praktijk te brengen, tegen de machismomaatschappij. Het boekte grote successen op het gebied van o.a vrouwenalfabetisatie en scholen oprichten waar vrouwen een beroep konden leren. De opvallendste verwezenlijking was de “Código de Familia”: als eerste land ter wereld schreef Cuba in de wetgeving in dat vrouwen en mannen gelijke plichten hadden in het huishouden en de opvoeding van kinderen.

Macho’s voor het leven 🙂

Ruim 55 jaar revolutie hebben van “het nieuwe mens” niet voor elkaar gekregen dat die voorgoed gedag zegt aan macho-gedrag en de privileges van dubbele moraal (= ik mag zus of zo doen, maar jij niet; omdat ik een man ben en jij een vrouw) Veel Cubaanse vrouwen werken fulltime buitenshuis en maar liefst 65 % ervan is hoogopgeleid. Cuba heeft bovendien een hoog aantal vrouwen in het Parlement nl. 43,2 %. Cijfer is hoger dan Europese landen die hierom bekend staan, zoals Noorwegen en Finland.

Mooi, hé? Maar waarom, oh waarom, slaagt de Revolutie dan niet in om machisme in Cuba voorgoed uit te rooien? Om te beginnen, omdat de Revolutie en de revolutionairen zelf nogal machistisch waren :-). In de Sierra Maestra waren hoofdzakelijk de paar vrouwen er die de was deden en kookten. Pas in 58 werd de eerste vrouwenbataljon gevormd. Maar dit ging niet zo goed.  Che Guevara schreef in zijn dagboek dat Cubaanse mannen niet gewend waren om bevelen te krijgen van een vrouw, zo ook de guerrillero’s.

Machisme heeft ook te veel voordelen (voor mannen dan!) De Cubaanse  “caballero” heeft het in Cuba veel te leuk en te makkelijk.

Waarom het (voorlopig) niet zal veranderen:

Er is een hele simpele reden waarom het (althans voorloping) niet zal veranderen: iedereen, en vooral vrouwen zelf houden deze situatie in stand! Het begint al in de kindertijd. familieleden vragen (voor de grap) aan peuter jongens. ¿Cuántas noviaS tienes? = Hoeveel vriendinnEN heb je? Nee, de woorden novias en vriendinnen zijn niet per ongeluk in het meervoud geschreven. Snapt u het? Maar er is nog meer: de peuter jongen vertelt heel trots het aantal. In het rare geval dat hij maar één “vriendin” zou hebben, kan hij verwachten dat hij uitgelachen wordt. Meteen daarna zal men hem aansporen om meer vriendinnen te zoeken, want eentje alleen kan echt niet….. pas als hij er meerdere tegelijk heeft is hij een “echte man”. …. pfff…. No comment!

Meisjes woorden op hun beurt aangemoedigd om zich zo “vrouwelijk” en verleidelijk mogelijk te gedragen. Men vindt het grappig om ze heupwiegend te zien dansen en stopt ze in mooie, opvallende kleren.

Cubaanse mama’s maken het ook erg bont. Ze vertroetelen en bederven hun zonen tot ze erbij neervallen. Geen wonder dat meneer – eenmaal getrouwd- precies dezelfde koninklijke behandeling verlangt en verwacht!

Tot slot; echtenotes houden het slechte gedrag in stand door niet te eisen dat huishoudelijke taken gelijk verdeeld worden en door ontrouw te accepteren en zelfs te vergoeilijken want, tenslotte…. ‘hij is maar een man”. En daarme is de cirkel rond…. de nieuwste generatie macho’s kan komen!

Twijfel er geen seconde aan: Cubaanse mannen zijn echte macho’s, ongeacht hoe hard ze dat zelf ontkennen (om u aan de haak te slaan) Mijn ervaring is dat ze poeslief doen in het begin, en vooral als ze een buitenlandse vrouw hebben weten te strikken…. drie keer raden waarom! 😀 Maar op een gegeven moment komt hun ware aard naar boven…. en dan is de pret snel voorbij. Ik zeg niet dat er hier en daar eervolle uitzonderingen zijn, maar een goede Cubaanse man vinden is echt “buscar una aguja en un pajar” (een naald in een hooiberg zoeken)

Tot zover het eerste deel. Ik hoop dat dit advies u bereikt voordat u begint aan een (serieuze) relatie met een Cubaanse man. Is dat niet het geval, lees dan mijn volgende post!

In het tweede deel: De fases die een relatie met een Cubaan verloopt (met adviezen en tips) voor buitendlandse dames! 

© Lourdes Cruz, 2015.

U Bent welkom om dit artikel op social media te delen (bv. op Facebook) en te rebloggen, enz. enz  omdat de bron altijd vermeld wordt. Gebruikt u echter copy & paste, vermeld mij dan a.u.b. als auteur en link naar dit artikel want dit is de bron. Ook op wat er online op een blog wordt geschreven bestaat  zoiets als auteursrecht!